czaić się

czaić się {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk VIIb, czaję się, czai się, czaj się {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'czekać na kogoś lub na coś w ukryciu z zamiarem napadnięcia; robiąc coś, okazywać charakterystycznym zachowaniem takie zamiary, skradać się': {{/stl_7}}{{stl_10}}Tygrys czai się do skoku na ofiarę. Bandyta czaił się w krzakach. Napastnik czai się za rogiem. Gdzieś wysoko, w oślepiających promieniach słońca czaiły się nieprzyjacielskie myśliwce. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'o czymś niebezpiecznym: zagrażać, grozić, wywoływać nieprzyjemne wrażenie swojej obecności': {{/stl_7}}{{stl_10}}Gdzieś czai się niebezpieczeństwo. W otchłani czai się śmierć. W wypalonych minach czaiła się martwota i pustka. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}3. {{/stl_12}}{{stl_7}}'o czymś rozpoznawanym po oznakach: być w jakimś stopniu widocz nym, zapowiadać coś': {{/stl_7}}{{stl_10}}W oczach jeńców czaił się lęk. Śmiech czai się w czyichś kącikach ust. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}4. {{/stl_12}}{{stl_8}}pot. {{/stl_8}}{{stl_7}}'zachowywać się lękliwie; robić coś w sposób nazbyt ostrożny, niezdecydowany, asekurancki': {{/stl_7}}{{stl_10}}Nie ma się co tak czaić. Przecież nas nie zjedzą! Nie będę się czaił, tylko powiem to głośno. (TV) {{/stl_10}}